Uitgelopen : de Sky Gran Canaria AM72 2019 (74km)

Hoewel de Transgrancanaria me in 2015 nogal zwaar gevallen was, bleef het toch altijd kriebelen om een nieuwe ultratrail op een Canarisch eiland te gaan lopen.  Op je eentje naar daar trekken voor een wedstrijd zou een beetje zonde zijn en dus ging ik op zoek naar een wedstrijd die in een schoolvakantie viel, zodat die te combineren valt met een familievakantie.  En kijk, de tweede editie van de Sky Gran Canaria bleek middenin de Paasvakantie te vallen.  Na een lange zoektocht uiteindelijk een verblijf in de buurt van de aankomst geboekt en me ingeschreven voor de race.

Over de race

De Sky Gran Canaria is geen gewone ultratrail maar een sky race, wat inhoudt dat er extra veel hoogtemeters moeten worden afgelegd.  In het geval van de Sky Gran Canaria bedraagt de totale afstand officieel 72km maar moeten er wel 5.500 positieve hoogtemeters worden overbrugd.  Ter vergelijking, mijn Trail des Fantômes was 75km lang maar had 'slechts' 3.300 positieve hoogtemeters.  Het vertrek van de race ligt op zeespiegelniveau, in Agaete in het noordwesten, om dan in een grote boog door het gebergte opnieuw op zeespiegelniveau aan te komen in Puerto de Mogàn, in het zuiden.  Het hoogste punt dat we bereiken is meteen ook het hoogste punt van het eiland, de Pico de las Nieves (1.971m).
En dus stond ik vorige zaterdag, na een lange busrit rond het eiland, om 5u samen met een goeie 100 andere deelnemers aan de start van deze wedstrijd.

Op pad

Voor de wedstrijd had Mark mij op Facebook op de deelnemerslijst zien staan en me gecontacteerd.  We hadden mekaar al even ontmoet de dag voor de race en stonden samen aan de start.  Ook aan de start stonden Eva en Erwin, die ik vorig jaar ontmoette tijdens de Trail der Römische Weinstrasse.  Alle vier waren we van plan om goed te doseren en dus gingen we achterin het pak van start.  Even was Mark sneller dan ik, maar na een kilometer of twee had ik hem bijgebeend.  We zouden de rest van de lange klim van 10,5km en nog een stuk daarna samen blijven, waarna Mark in een klim besliste om het rustiger aan te doen.  Eva en Erwin waren nog voorzichtiger gestart, maar ik zou hen nog vaak terugzien.

Rond halfacht werd het licht en aangezien we al de hele tijd aan het klimmen waren kregen we onmiddellijk een prachtig uitzicht opgediend met ondermeer in de verte de Pico del Teide op Tenerife.  Vanaf hier zou ik regelmatig fotostops inlassen.  En het ging nog steeds verder bergop, over Artenara tot de tweede bevoorrading in Moriscos.  Over de Cruz de Tejeda, en de Degollada Becerra liepen we verder tot bevoorrading 3, in Los Llanos de la Pez.  Was er in de eerste uren van de wedstrijd nog een frisse noorderwind in de rug, dan had die intussen plaatsgemaakt voor de zon en de warmte.

Mijn beste supporters

In Los Llanos de la Pez was er een warme pastamaaltijd of soep en dus nam ik even de tijd om rustig te eten.  Ik had volgens mijn beste schema berekend om hier te zijn rond tien voor twaalf maar ik was er al om tien na elf.  De familie zou me hier komen bevoorraden met extra moed, maar was nog onderweg.  Ik nam dus ruim de tijd, intussen waren Eva en Erwin ook aan de bevoorrading aangekomen.  Rond halftwaalf vertrok ik richting grote weg en daar kruiste ik dan eindelijk de familie, die me voorzag van extra goesting en een laagje zonnemelk.  En zo was ik helemaal klaar voor de klim naar de top van het eiland, de Pico de las Nieves.  Het was, zeker met de warmte, een pittige klim, maar ik maakte me wijs dat de lange afdalingen daarna me wel weer de gelegenheid zouden geven om te recuperen.  Ik had beter moeten weten.

Way down we go

Tot hier toe bleef mijn gemiddelde snelheid rond de 5 km/u, wat beter was dan voorzien.  Bergaf hoopte ik beter te doen, maar al snel zou blijken dat de afdalingen zo technisch en verraderlijk waren dat dat niet zou lukken.  De uitzichten bleven adembenemend mooi, dat wel, maar ik had wel snel door dat ik niet volgens mijn beste schema (eindigen in 12u50) zou kunnen blijven lopen.  Geen erg, ik zat nog heel ver af van mijn slechtste schema (eindigen in 17u15) en al zeker van de limiettijd van 19u.  'Voor den donker thuis' werd dan maar het plan.  En dus ging het over moeilijke paden verder naar beneden, soms met Eva en Erwin net voor me, soms net achter me. Vanaf de bevoorrading aan Presa de Chira zouden we het grootste deel samen blijven.  Op de slotklim aan de Baranquillo Andrès ging de Ijslandse Anna me voorbij, na een korte babbel waarin we van mekaar leerden dat we allebei koffieverslaafd waren en dringend een dosis nodig hadden.  Intussen kwamen Eva en Erwin na één kilometer weer bij me en we deden de rest van de steile klim puffend samen.  Halverwege de klim kwamen we aan de laatste bevoorrading en Erwin wou toch even een langere stop nemen.  Anna stond ook nog aan de bevoorrading, en één van de lieve dames van het bevoorradingsteam maakte mij (en daarna ook Anna) ongelooflijk blij met haar vraag 'do you want coffee?'.  Claro que si!  

Omdat er nog drie kilometers te klimmen waren en de timing goed zat, besloot ik verder bij Eva en Erwin te blijven, ook in de daaropvolgende afdaling.  Die afdaling was alweer gene kattepis, want zelden beloopbaar en vaak verraderlijk.  Ik ging er een paar keer bij zitten.  Maar het einde voor zonsondergang was in zicht.

Beste pijnmedicijn

De afdaling werd nog uitdagender en steiler, maar plots stond daar mijn oudste zoon met zijn loopschoenen aan.  Hij liep met Erwin en mij verder naar beneden en vertelde me dat mijn echtgenote en zijn vriendin ook met loopschoenen aan de laatste bevoorrading stonden om samen met mij de laatste 5 km aan te pakken.  Ik kreeg vleugels toen ik hen zag, sloeg nog snel wat Aquarius in bij de bevoorrading en begon aan het laatstse stuk met mijn fantastische hazen.  Eva en Erwin besloten dat laatste deel rustiger te doen.  Ik voelde geen enkele pijn meer en ging steeds sneller lopen, ook omdat ik wist dat de drie jongste kinderen me op 500m stonden op te wachten.  De aanmoedingen langs de promenade in Puerto de Mogàn deden de rest, de hazen haakten af op 500m en de drie jongsten namen over.  De kleinste zou met mij over de meet lopen, na een totale tijd van 15u24 (tijd in beweging 13u37) voor een gemeten afstand van 74,6km, en net voor zonsondergang.  Opdracht volbracht.  

Eva en Erwin kwamen iets minder dan tien minuten na mij binnen, Mark een goed uur later.

Mooiste ooit

Ik moet er niet lang over nadenken, dit is echt de mooiste race die ik ooit heb gelopen.  Als je me vraagt waarom, dan kan ik dat in vijf punten samenvatten :

1. Mijn eigen super de luxe support team : mijn gezin dat er stond na 33km en in de laatste kilometers, maar ook tijdens de hele voorbereiding, dat is een ongelooflijke luxe waarvoor ik zeer dankbaar ben
2. Het prachtige eiland : net als de andere Canarische eilanden is Gran Canaria een interessante loopbestemming omwille van de gevarieerde natuur, met mooie kusten, het groene noorden, de prachtige bergen en het droge zuiden.
3. Het uitdagende parkoers : dit is het meest technische en uitdagende parkoers waarop ik ooit heb gelopen, je kan daarover klagen maar dit is wat deze race zo uniek maakt.
4. De vrijwilligers : wat al vrij snel opviel was het enthousiasme en de hulpvaardigheid van de vrijwilligers aan de bevoorradingen, die altijd het gesprek aangingen en hielpen met het bijvullen van drank.  
5. De organisatie : blijkbaar was vorig jaar, bij de eerste editie, niet alles vlekkeloos verlopen, maar de organisatie heeft daaruit blijkbaar geleerd want alles verliep deze keer perfect.

Wees er maar zeker van dat ik alles zal doen om hier ooit nog terug te komen.  Bedankt ook iedereen voor de aanmoedigingen voor, tijdens en na de race!  En aan loopmaatjes Eva, Erwin, Mark en de anderen voor het gezelschap onderweg.

Nog wat extra foto's