De zwaarste van België, dat was wat ons beloofd was bij de Ohmtrail. En dat kregen we. Vorige zondag stond ik samen met zo'n 230 andere moedige zielen aan de start van deze race. Met wat vertraging begonnen we rond kwart na negen aan een avontuur waarover we nog lang zouden napraten.Ook al is het parkoers noch de afstand van de Ohmtrail te vergelijken met dat van de Sky Gran Canaria, toch was er een link. De rit naar de start deed ik net zoals op Gran Canaria samen met Mark, deze keer wel met hem als chauffeur in plaats van die gekke Canarische Guagua-chauffeur. Daarnaast hadden we zondag ook nog eens legendarisch gezelschap mee, nl Ann Baert die vorige winter de Legends Trail 250k uitliep. Zowel Mark als Ann hadden vorig jaar al de Ohmtrail gelopen en wisten waaraan ze begonnen. Toen we de autosnelweg verlieten in Aywaille zei Mark dat ik even goed naar de autosnelwegbrug moest kijken want dat we daar later op de dag zouden langskomen. Ann glimlachte, enkele uren later zou ik ook voelen waarom.
Over de race
De organisatoren van de Ohmtrail noemen hun race de zwaarste van België. Met 50k en 2600 positieve hoogtemeters kan je in elk geval niet spreken van een 'walk in the park'. Met pittige klimmen als de Stoqueu en de La Redoute kan je ook niet minder verwachten dan een pittige uitdaging. Maar ook een parkoers dat garant staat voor mooie uitzichten en prachtige natuur, zoals bijvoorbeeld in de vallei van de Ningslinspo. Een streek die zeker ook een aanrader is voor de wandelaars onder jullie. Met wat vertraging begonnen we rond kwart na negen aan de race, en toen gaf de zon al serieus van jetje. Met een twintigtal pittige beklimmingen op de planning weet je dat het doseren wordt. En het hoofd erbij houden.Op pad
Na een vrij vlakke eerste kilometer kregen we dan de eerste klim voorgeschoteld, geen hele lange maar wel een steile met stukken boven de 16% stijgingspercentage. Twee korte steile klimmen volgden nog, waarna een eerste langere klim ons stond te wachten, richting Stoqueu/Grand Bois. Na een al langere klim naar Chefna bereikten we al een hoogte van 336m, waarna we weer steil naar beneden doken richting N606. Nadat we onder de N606 door een tunnel doorgingen langs een beek, ging het parkoers voor de 50km naar rechts, terwijl de kortere afstanden links gingen. Kort daarna begon de langste klim van de dag, door de Bois de Vieilles Fagnes omhoog naar de Bois de Quarreux. Zware kost, maar eens daarboven hadden we het hoogste punt bereikt met zo'n 470m, en na 3u had ik 20km in de benen. Tot daar zat alles dus nog prima. De lange afdaling die daarop volgde was best technisch, het kostte me toch bijna een half uur om de 3,5km af te dalen. Maar intussen hadden we bijna de helft achter de kiezen. De makkelijkste helft blijkbaar.
Mannen met hamers
In het tweede deel van de race volgden heelwat kortere maar steile klimmen elkaar op. Als eerste de Mur de Quarreux, een goeie 600m lang maar gemiddeld 28%. Dan de La Chaudière (gemiddeld 21%, met als beloning dan wel een afdaling door de vallei van Ninglinspo (waar we ons wel een weg moesten banen tussen de vele wandelaars).
Eén van die wandelaars was trouwens Mark, hij was uitgestapt omdat hij last had van de warmte en wandelde binnendoor naar de finish. Mijn Garmin-watch had intussen al een tijdje geen gps-signaal meer, waardoor ik geen idee had hoever ik stond.
En hop, weer steil omhoog langs beklimmingen die zwaarder aanvoelen dan hun naam doet vermoeden, zoals de Chifgotte en de Bosse Heid d'Ile. En dan stonden we plots aan de voet van de brug van autosnelweg (viaduc de Sècheval) waarvoor Mark me verwittigde, met voor ons een enorm steil klim langs een brugpijler tot net onder het wegdek. Ik moest meerdere keren pauzeren en op adem komen, de man met de hamer sloeg een eerste keer stevig toe. Eens boven vroeg ik aan een Sloveense loopster of we bijna aan de bevoorrading waren, want op mijn gevoel (of was het wishful thinking) zat ik al in de buurt van de 40km, maar volgens haar hadden we nog zeker 13km voor de boeg. Maar alle moed bijeen geraapt en opnieuw rustig begonnen. Niks forceren want nog weinig overschot en eten ging nog amper.
Met gevoelens spelen
Intussen was ik al bijna zeven uur onderweg en had ik niet echt een idee hoever het nog was. Maar uitlopen zou ik. De moed kwam er weer in toen ik na een afdaling onder het viaduct een bevoorradingspost te zien kreeg. Eindelijk! Maar op 100m van de post was er een splitsing en ging de 50km ... de andere kant op. Voor een klein ommetje langs de rue de Piersay. Uit noodzaak tijdens die klim een korte pauze ingelast een toch nog een gel binnengespeeld om mezelf even een boost te geven. En zo na de afdaling toch aan de laatste bevoorrading geraakt, waar spijtig genoeg net als aan de vorige post geen cola meer was. Gelukkig was daar loopmaatje Marco die in de nabijgelegen frituur twee blikjes had gekocht en er met plezier eentje met me deelde (je hebt er eentje tegoed van mij Marco!). De vrijwilligers aan de bevoorradingspost van Remouchamps spraken ons nog moed in door te zeggen dat er eigenlijk maar nog twee 'klimmetjes' voor ons lagen, ja tarara.
De staart en zijn venijn
Twee klimmetjes dus. Wel onmiddellijk steil omhoog weer, met voor ons de Chemin des Morts en de La Redoute. Naarmate het einde van de race naderde ging ik al vaker een loper voorbij die aan de zijkant stond te puffen, met krampen in de benen, met last van de maag of gewoon leeggelopen. Even checken of het zal lukken voor hen om verder te gaan en hen moed inspreken dat er nog een klim of twee zijn. Maar na die twee klimmetjes volgden toch nog enkele pittige kuitenbijters. Tot tweemaal toe hoor je de speaker aan de finish en denk je dat je er bent, maar elke keer ga je plots weer de andere kant op om nog eens die heuvel af te lopen en hem dan weer op te lopen. Een vuil mentaal spelletje. Maar eentje dat ik zou winnen. Daar was die finishlijn eindelijk! Binnen na een veel te lange 9u28', maar gezien de gekke weersomstandigheden (het was om 20u nog 28gr) moeten we daarmee tevreden zijn. Kort na mij zou ook Ann eindigen. Op naar de volgende, dat wordt in principe de Trail des Fantômes 70k midden augustus.
Ohja en voor ik het vergeet, bedankt Mark voor de foto-service onderweg ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten