Niet uitgelopen: Brocken Challenge 2016

Zelden zo uitgekeken naar een wedstrijd als deze, vooral omdat ik al van de eerste keer prijs had en werd uitgeloot uit de honderden geïnteresseerden om samen met 169 anderen aan de start te mogen staan.  De voorbereiding verliep niet vlekkeloos door problemen met de iliotibiale band, maar het ergste leek achter de rug en de conditie zelf was top.  Op naar Göttingen dus.

Vrijdag 17u kwam ik aan in de Sporthal van de Universiteit van Göttingen voor het afhalen van mijn borstnummer 67 en het afgeven van mijn rugzak (die naar boven op de berg Brocken werd gebracht voor het omkleden na de aankomst).  Om 18u was een anderhalf uur durende briefing gepland, ik vreesde aan langdradige bedoening maar het werd gelukkig een boeiende uiteenzetting met veel aandacht voor de vrijwilligers en de goede doelen die werden gesteund.  Na de briefing trokken we dan richting Reiterhof, de manège waar we zouden overnachten en waar zaterdagochtend ook ontbijt en start gepland waren.

Kennismakingen

Bij aankomst in het Reiterhof ging ik de slaapzaal zoeken en koos ik een hoekje uit om mijn matje en slaapzak neer te gooien.  Ik maakte kennis met mijn slaapburen Antje en André, met wie ik samen richting Jägerhaus trok voor een stevige portie pasta.  Tijd om al wat kennis te maken met andere lopers en ervaringen en verwachtingen uit te wisselen.  Halftien trokken we richting slaapzak, al zou het nog enkele uren duren eer ik echt de slaap kon vatten.

De ochtendstond...

Om half vijf ging de eerste wekker af in de slaapzaal, een beetje te vroeg naar mijn goesting maar goed.  Kleren aan, spullen opruimen en op naar het heerlijke ontbijt in de Alter Tanzsaal, bij buitentemperatuur.   De zaal liep richting zes uur behoorlijk vol en stipt om zes uur gaf organisator Markus Ohlef het startsein voor een avontuur dat 80km en 1900 hoogtemeters zou moeten duren.
Aanvankelijk liepen we nog mooi in groep, maar geleidelijk aan liepen we al wat verder uit mekaar.  Het eerste uur verliep aan een mooi tempo, hoewel de eerste 5km bijna voortdurend bergop gingen, en ik kwam na een dik uur en 11km aan de eerste bevoorradingspost.

Bergaf

Na die eerste bevoorrading ging het nog even stevig bergop, waarna een lange afdaling en een vrij vlak stuk ons naar het laagste punt op het parkoers bracht.  Na de tweede bevoorrading en een prachtige zonsopgang ging het echter vooral bergaf met mijn rechterknie, die steeds meer pijn begon te doen en daardoor moest ik ook mijn tempo drukken.  Wellicht te wijten aan het veelvuldige asfalt en de bevroren bosondergrond.
Nog even een grappig moment wanneer ik een oudere loper volg in een bocht naar rechts, hem dan inhaal en plots achter een haag een andere loper gehurkt zie zitten met zijn broek op zijn enkels.  En plots niemand meer voor me en een groep van een tiental lopers die me volgen, allemaal voorbij die gehurkte loper dus.  Aan het volgende kruispunt hadden we snel door dat we verkeerd gelopen waren, wat ons een paar honderden extra meters opleverde, gratis en voor niks.  En een verhaal om na te vertellen.

Opgave

Toen het echte werk begon, richting bevoorrading vier, nam de kniepijn nog meer toe en begon ik hoe langer hoe meer aan opgeven te denken.  Het zwaarste deel van de wedstrijd moest nog komen, met een klim van 300m naar 1142m, in winterse omstandigheden.  Katrin en de kids stonden me aan bevoorrading vier, in Barbis, op te wachten en drie kilometer voor ik daar aankwam hakte ik de knoop door: ik zou stoppen in Barbis.  En dat deed ik dus, mijn allereerste keer en hopelijk ook mijn laatste 'did not finish' ooit.

Lessen trekken

Mijn opgave wil ik niet zien als een teleurstelling maar eerder als een kans om lessen te trekken naar de toekomst toe.  Ik moet nu echt wel werk maken van de overbelasting van mijn rechterbeen, meer tijd steken in oefeningen en misschien ook eens een deftige rustpauze inlassen.  En me beter informeren over het parkoers, want op zoveel asfalt was ik niet voorzien.  De afspraak met de sportkiné ligt in elk geval vast, wedstrijden wil ik de eerste maanden niet meer plannen om mezelf niet onder druk te zetten.  Ohja, organisator Markus Ohlef (zelf ook sportkiné) gaf me het advies om over te stappen op barefoot running om blessures te vermijden, misschien toch wel iets om geleidelijk eens te gaan testen.

Graag opnieuw

En toch, ondanks mijn opgave, was dit een bijzonder leuke ervaring.  De sfeer van deze wedstrijd is bijzonder gemoedelijk, de organisatie is piekfijn in orde, de bevoorradingen zijn rijkelijk én goed verdeeld, maar vooral de omgeving in het natuurgebied Harz loont de moeite.  Hopen dat ik dus maar snel weer in de loopschoenen zit.

foto: Silke Reinecke