Twintig na drie in de ochtend. F*cking vroeg is dat. Maar op dat uur stond vorige zondag mijn wekker omdat ik om 7u aan de start zou staan van de Houffatrail 50km in Houffalize. Mijn eerste ultratrail in lange tijd, die een periode van blessures officieel zou moeten gaan afsluiten. En of dat gelukt is.Ik ben altijd graag op tijd voor een wedstrijd en dus reed ik om 6u de parking op van Vayamundo. Niks te vroeg want ik kon nog één van de laatste parkeerplaatsen inpikken. Aangezien enkel de 50km op dat vroege uur begon moest ik amper aanschuiven voor mijn startnummer en had ik nog rustig de tijd om me om te kleden.
Goed begonnen...
Stipt om 7u gingen we met zo'n 250 lopers en evenveel hoofdlampjes van start, en veel tijd om op adem te komen was er niet want de eerste 2,5km gingen al bijna uitsluitend bergop. Waar we aan de start op zo'n 340m hoogte zaten, stegen we in die 2,5 km tot boven de 450m. Wat ook al snel duidelijk werd: er was veel modder en die maakte het parkoers er niet lichter op. Gelukkig volgden daarna misschien wel de minst moeilijke stukken van het parkoers, zodat ik de eerste 15km kon afleggen in zo'n 2 uur.
Koudwatervrees
Terwijl het stuk na km 15 op papier minder zwaar leek want minder hoogtemeters, viel dat toch dik tegen. We liepen vaak naast de rivier op vrij vlakke maar moeilijk beloopbare paden, vol stenen, modder, boomwortels en omgevallen bomen. Het tempo ging dan ook naar beneden. Op km 18 kwam dan de eerste watercrossing, die door de combinatie van het koude water, de sterke stroming en de hoge waterstand toch eigenlijk op het randje van onveilig was. Een Duitstalige deelneemster achter me weigerde om de crossing te doen, ik heb ze niet meer teruggezien. Ikzelf raakte met veel moeite en bevroren tenen aan de overkant.Halverwege
Na zo'n 3u45 zat ik halfweg en iets verderop bereikte ik de tweede bevoorrading. Eentje waar ik iets meer tijd nam om iets te eten, want in de 10km na die bevoorrading volgde onmiddellijk een viertal pittige klimmen met stijgingspercentages boven de 30%. Na dat betere klimwerk liepen we nog langs een soort mountainbikeparkoers vlakbij Houffalize om dan zo rond de stad terug richting Vayamundo te lopen waar de derde bevoorrading lag. Eentje met pannenkoeken. Maar ook eentje die onmiddellijk gevolgd werd door een steile muur. Die hakte er bij mij toch wel even in.Vermoeide knieën
Een probleem dat eigenlijk al kort na de eerste watercrossing opdook was een pijngevoel rond beide knieën, vooral na lange of steile afdalingen. Ik ben na de blessures veel voorzichtiger geworden in afdalingen en 'rem' dus veel meer. Ik vermoed dat dat de oorzaak is van die kniepijn. Zeker in het laatste deel met enkele lange afdalingen kon ik mijn knieën goed voelen. De afdalingen waren eigenlijk pijnlijker dan de beklimmingen.Hoogtepunt
In die laatste lus rond Houffalize zaten nog enkele zeer steile beklimmingen en een drievoudige watercrossing (waar deze keer wel een koord hing), gevolgd door de klim naar het hoogste punt van de wedstrijd, op 461m. Met gelukkig als beloning boven een laatste bevoorrading om nog even op krachten te komen voor de laatste vijf kilometer. In die laatste kilometers zaten nog behoorlijk wat hoogtemeters, maar al bij al waren die nog best beloopbaar. Na 51,2km en 7u53 zat het er voor mij op, het Choufke liep vlot naar binnen.Goed verteerd
Pijnloos loop je zo'n ultratrail uiteraard niet, maar eigenlijk had ik in die bijna 8u nooit het gevoel dat mijn batterijen leegliepen. Alleen de kniepijn was bij momenten wat lastig, maar die was niet permanent en is intussen ook volledig verdwenen. Op dus naar de volgende ultra-afspraak, de Trail du Grand Ballon 70km eind april.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten