Zaterdagnamiddag kwam ik aan op Le Markstein en ging ik naar de inschrijvingen om mijn afstandswissel te regelen en mijn borstnummer en t-shirt af te halen. Daarna reed ik tot Chalet Saint-Antoine waar ik via Trailodge samen met een twintigtal andere lopers het weekend in Relax&Run-modus zou doorbrengen.
Trail du Markstein
De meeste lopers in ons chalet namen deel aan de Xtrails Series en moesten dus nog op zaterdag om 16u aan de bak voor de Trail du Markstein (16km). Ik deed intussen een fototoertje met de VW California die ik dankzij collega Tony voor een weekje ter beschikking kreeg en ging dan de lopers aanmoedigen aan km 13. Wanneer iedereen terug binnen was genoten we samen van een heerlijke maaltijd, werd alle materiaal voor de zondagtrail netjes voorbereid en gingen we keurig op tijd naar bed.
Vroeg op
De wekker stond om 5u, da's verdomd vroeg als je ook nog eens slecht geslapen hebt door het gesnurk van twee kerels van de hulppost die die nacht in onze kamer sliepen (no hard feelings guys). Maar de goesting voor de Trail du Grand Ballon was zo groot dat die slechte nachtrust al gauw vergeten was. Al bij het ontbijt konden we genieten van een heerlijk uitzicht over de vallei, met wolken die een mistlaag vormden. Om halfzeven gingen we met de starters van de 48k op stap richting start. No way back. Hopen dat je niks vergeten bent. Het komt goed.
Let's do this!
Net voor de start werden we nog even getrakteerd op een korte regenbui én een dubbele regenboog, kort na zeven gingen we dan met iets meer dan 200 lopers van start voor een zonnige 48k. Ik zette me helemaal achterin de groep zodat ik de eerste 8km, die vooral bergaf gingen, voorzichtig kon starten. Het ging lekker, maar da's wel vaker zo bergaf 😂. Al snel werd het warm onder het jasje en net zoals velen maakte ik van het prachtige uitzicht na enkele kms gebruik om buff en jasje op te bergen en wat foto's te maken. En om mijn drinkbus te vergeten, zucht. En dan dook ik verder richting Geishouse, waar we dan met een pittige klim in het dorp begonnen aan de weg richting Grand Ballon.
3 of 4?
Rond kilometer 11 ging het even minder steil en versnelde ik wat met de idee dat de eerste bevoorrading er gauw aankwam ("ik ga effe gas geven tot de bevoorrading" zei ik nog tegen loopmaatje Martijn). Op het plan aan de start stonden immers vier bevoorradingen (op respectievelijk 12, 17, 30 en 39km). Tarara, niks bevoorrading op kilometer 12 dus. Bon, we overleven dat wel, op naar de volgende dan maar. Een pittige 5km verder, met zicht op de top van de Grand Ballon, was de eerste bevoorrading dan echt een feit. Rap wat water bijgetankt en eten meegegrabbeld en verder naar boven.
Hoogtepunt
Ik was even in de war aan de Auberge du Haag omdat ik er van uit ging dat we rechts richting de top van de Grand Ballon zouden lopen, maar dat is blijkbaar niet meer toegestaan door de plaatselijke autoriteiten. Dus rechts een stuk over de asfaltweg richting Le Markstein. Het makkelijkste deel van het parkoers, goed om even op adem te komen na de eerste klim. Nadat we een stukje van de Route des Crêtes gevolgd hadden doken we vanuit Le Markstein steil naar beneden richting de Lac de la Lauch. Het eerste deel van die afdaling was zeer steil, waardoor de linkerknie alweer begon pijn te doen, maar gelukkig ging dat snel over zodra het weer minder steil ging. Het ging vlot tot het meer, maar ik wist nog van vorig jaar dat er dan een stevige klim volgde. Ouch. En in tegenstelling tot vorig jaar draaiden we nu halverwege niet naar links af maar bleven we klimmen tot bovenop de Col d'Oberlauchen, die met zijn 1.275m het hoogtepunt van de race zou zijn.
Ritme terugvinden
De lange klim naar de Col d'Oberlauchen moest ik toch even verteren, maar er was gelukkig uitzicht op de volgende bevoorrading, aan de Auberge du Mehrbachel. Net als vorig jaar met muziek en animatie. Snel water, suiker en zout bijgetankt om dan de voorlaatste klim naar de Col d'Hahnenbrunnen in te zetten. Het ritme kwam terug en stilaan begon ik te hopen op een tijd onder de 7u (ook al is dat niet mijn prioriteit). Na de col volgde een lange, soms technische afdaling tot 550m hoogte. Allemaal mooi zo'n lange afdaling, maar dan ga je beseffen dat je in de laatste 9km wel nog een hoogteverschil van 650m zal moeten overbruggen. Zorgen voor later, eerst vlotjes naar beneden tot de derde en laatste bevoorrading.
Binnen
300m na die laatste bevoorrading doken we het bos in voor een helse klim met stijgingspercentages boven de 30%. En of die erin hakte. Het tempo verdween al even snel als de hoop om binnen de 7u te eindigen. Maar nooit had ik het gevoel dat ik te diep aan het gaan was. Ik vertikte het om mijn stokken boven te halen. Op karakter lukt het ook. De laatste kilometers waren minder steil maar het duurde weer even vooraleer ik de klim verteerd had. Om dan met zicht op de aankomst nog een muur en wat trappen kado te krijgen van de organisatie. En voldaan binnen te komen in 7u20'. Op naar de volgende!
Trailodge
Zoals ik al zei verbleef ik met Trailodge in de Chalet Saint-Antoine. Hun perfecte organisatie nam heel wat zorgen weg, er was altijd eten en drinken, maar er was vooral ook veel gezelligheid (en na de race ook Chouffe). Bedankt Lode, Bart, Griet en Wouter voor de organisatie. En bedankt ook aan de loopmaatjes in de chalet. Tot gauw.Nog meer foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten