Zaterdag was dan eindelijk zover, eindelijk weer een kans om mijn grenzen als loper te verleggen in de vorm van de backyard ultra Last Men Standing van Orango. Alles in de puntjes voorbereid, meelopers gevonden, meer dan voldoende voorraad eten en drinken, daar zou het niet aan liggen. Geen ideale voorbereiding door de quarantaine begin maart, maar stipt om 5u 's ochtends ging ik, fris als een hoentje, van start.
De ochtendstond ...
gooide regen en hagel in het rond. Het eerste uurtje was het weer best guur, met wind, regel en hagel, maar wie me intussen kent weet dat ik dat niet zo erg vind. Ik begon zeer rustig aan mijn eerste rondje, nog met de hoofdlamp op mijn kop, en genoot van de stilte en rust langs Ternatse wegen. Ik koos voor de zekerheid voor het merendeel voor asfalt. Na een korte pauze vertrok ik om 6u voor mijn tweede rondje, nog steeds met hoofdlamp op, maar wel in droge omstandigheden. Halfweg dat rondje ging de zon op achter de wolkenlaag, dus aan het einde van dat rondje kon de hoofdlamp weg. Niet helemaal weg, want toen ging ik er nog van uit dat ik ze 's avonds na 19u weer nodig zou hebben.
Meelopers
In rondje drie begon ik onverwacht vroeg al wat vermoeidheid te voelen in de benen, vooral in het linkerbeen voelde ik de spieren snel tegentrekken. Goed eten en drinken tussen de rondjes dacht ik, zodat de spieren gevoed worden. Rondje vier en vijf gingen zo voorbij dankzij het aangename gezelschap van Michaël, ook rondjes vijf, zes en een deel van ronde zeven had ik fijn gezelschap van Steven en Marco, voor ik het goed wist zat ik al boven de 50km. De benen werden er niet lichter op.
Leeglopers
Om 13u startte ik dan weer aan een rondje op mijn eentje. Bovenop de vermoeide benen kwam nu plots misselijkheid, die mogelijk ook een verklaring gaf voor de vermoeide benen. Als de maag niet meewerkt komt de energie niet in de benen. Alleen karakter kan je dan nog vooruit helpen, ik probeerde goed te doseren om nog net voldoende tijd over te houden om te drinken voor de volgende ronde. Maar zelfs drinken ging nog amper, hoezeer ik nog verder wilde want ik had nog wat meelopers voor de rondjes tussen 16 en 19u ingepland. Tegen beter weten in vertrok ik toch nog voor rondje 10, maar beter werd het er niet op. Ik wandelde het rondje uit om nog net binnen tijd binnen te komen en gaf toen maar de pijp aan de spreekwoordelijke Maarten.
Wat hebben we geleerd?
Uiteraard is 67km niet niks, maar ik had toch echt wel gehoopt om eindelijk eens die kaap van 80km of zelfs 100km te halen. Maar dan moet echt alles meezitten, wat zaterdag duidelijk niet het geval was. Eten tijdens een race zal altijd de grootste uitdaging zijn voor mij, meestal eet ik te weinig maar deze keer heb ik (omdat ik elk uur een bevoorrading had) wellicht teveel gegeten. Het gebrek aan training in het begin van de maand (door een quarantaine) zal uiteraard ook niet geholpen hebben, al had ik de week voor de race nog wat achterstand kunnen goedmaken. De misselijkheid bleef uiteindelijk het hele weekend hangen, pas op zondagavond had ik weer echt zin in eten.
En toch content
67km erbij op de teller en heel veel dankbaarheid naar mijn gezinnetje dat ze me hiervoor de tijd en ruimte geven. En naar de meelopers die me door de rondjes door babbelden. En naar de organisatie die op een serverprobleempje rond 8u na vlekkeloos liep. Uiteindelijk zouden 5 lopers de 19 rondjes halen. 88 van de 446 lopers zouden meer dan 10 rondjes lopen en dus verder komen dan ik. En het kriebelt dus alweer : morgen ga ik weer lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten