Twee links en één averechts die ik deze week niet miste (week 4)

Het gespreksonderwerp van de week was zonder twijfel de stakingsactie die voor vandaag maandag 30 januari is gepland door de vakbonden.  Nooit eerder was er zoveel tegenstand voor een staking, deels door de ernst van de economische toestand (dat willen ze ons toch doen geloven) en deels ook door de opkomst van sociale media.
Laat ons beginnen met de averechtse.  In Knack verscheen een open brief waarin enkele rechtse jongeren de vakbonden verwijten om onverantwoord te gaan staken.  En waarin ze vooral eisen dat ze zelf voor hun rechten mogen opkomen.  Een weinig overtuigend verhaal met de klassieke verwijzing naar het grote Duitse voorbeeld, waarin uiteindelijk een groot deel van de werknemers zogenaamde hamburgerjobs krijgt en onder de armoedegrens duikt.  Ook niet echt een alternatief dus.

Ook op Twitter moeten de vakbonden niet op steun rekenen, dat toonde het #30j-verhaal wel.  Niet echt verrassend, want de gemiddelde werknemer zit niet op Twitter (van die nuance was in de media weinig te merken).  Anders zouden ze wellicht mondig genoeg zijn om individueel voor hun rechten op te komen, maar dat zijn we lang niet allemaal.
De post van Matti Vandemaele brengt een veel interessantere insteek.  Hij kijkt naar de echte oorzaken en verantwoordelijken van de huidige crisis, en dat zijn niet de vakbonden.  En die verantwoordelijken spelen hun 'verdeel en heers'-spelletjes verder.  Matti klaagt ook terecht aan dat de oplossing om iedereen langer te laten werken ook jongeren zal treffen, want als de oudere werknemers langer werken komt er geen plaats vrij voor jongeren.  En nee, zoals ik al eerder zei, dat Duits model willen we inderdaad niet (ook Seal dumpte trouwens onlangs zijn Duits model ;-)).
De Wereldmorgen bekijkt het nog vanuit een andere hoek en gaat op zoek naar de diepere krachten achter het vakbond-bashen.  Eerst en vooral verklaart auteur professor Jan Blommaert waarom staken wel degelijk een efficiënt wapen is.  Daarna gaat hij in op de steeds groter wordende individualisering van de werknemer, die het nut van het collectief van een vakbond niet meer inziet.  De open brief in Knack is hiervan een mooi voorbeeld.  Die individualisering is volgens hem de grootste verklaring voor het fenomeen van het vakbond-bashen.  Hoe meer onderlinge concurrentie tussen werknemers, hoe lager de solidariteit.  Belangrijkste conclusie is dat de vakbonden zich aan deze evolutie zullen moeten aanpassen, want anders gaan ze nog meer de voeling verliezen met de publieke opinie.
Enfin, laat ons hopen dat iedereen die wil werken wel degelijk op zijn werk geraakt en dat de staking onze beleidsmakers motiveert om na te denken over échte oplossingen voor de échte problemen : wat mij betreft ligt die in een herverdeling van de rijkdom en meer solidariteit met de zwaksten.
Voor alle duidelijkheid : ik werk vandaag.