Wie democratie, waar democratie?

Wie een beetje de actualiteit volgt zal wellicht de verhalen van de kraanbezettingen niet gemist hebben. Wanhopige asielzoekers hoopten op deze manier een doorbraak te kunnen forceren in hun dossier. Tevergeefs...
Wie in zijn leven al eens een asielzoeker heeft mogen ontmoeten weet dat dat geen criminelen zijn maar mensen die zoals jij en ik op zoek zijn naar wat geluk in hun leven. Mensen die vaak al jarenlang pogen om dat geluk te bereiken, al dan niet geholpen door het Belgische systeem dat erin slaagt om traagheid en inefficiëntie te combineren. Die traagheid zorgt ervoor dat het voor mensen in kwestie ondertussen quasi onmogelijk is geworden om nog terug te keren, ik denk dan bijvoorbeeld aan Iraniërs die sowieso door hun thuisland niet meer worden aanvaard. Maar de inefficiëntie en het uitblijven van een finaal antwoord zorgt voor onrust en wanhoopsdaden als deze.
Dat onze heren politici, met op kop onze eerste minister, dan nog durven beweren dat dit soort daden ondemocratisch is echt wel meer dan een brug te ver. De traagheid van het systeem dat zijzelf op poten hebben gezet ligt aan de basis van de uitzichtloze situatie waarin deze mensen verkeren. Een snelle en doeltreffende aanpak van asielaanvragen is hun verantwoordelijkheid, maar ze vinden dat andere thema's (die ik niet meer hoef te noemen en die ik ook niet wil minimaliseren) belangrijker zijn. Fout dus : als volksvertegenwoordiger niet luisteren naar de problemen van de mensen, dat is ondemocratisch.
Het wordt dan ook tijd dat de politiek haar fouten van het verleden inziet en een doeltreffende procedure voor asielaanvragen voorziet net als rationele criteria voor het behandelen van regularisaties.